در سال 1903 شیشه دوجداره ساختمانی معرفی شدند که ایمنی را بسیار افزایش داد و امکان استفاده گسترده تر از شیشه های بسیار بزرگتر را فراهم کرد شیشه های لمینت را می توان به صورت تک ورق بدون نیاز به میله های لعاب لعاب داد.
قرن بیستم تعداد زیادی از تکنیک‌های جدید را برای تولید انبوه به ارمغان آورد که منجر به راه‌های ارزان‌تر برای تولید مداوم شیشه با کیفیت بالاتر در اندازه‌های بزرگتر شد.
روش لعاب‌کاری که امروزه نیز به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد، فرآیند شناور بود جایی که شیشه مذاب روی بستری از قلع مذاب شناور می‌شود در حالی که سطح بالایی با استفاده از نیتروژن تحت فشار صیقل داده می‌شود.
شیشه دوجداره در اواخر قرن بیستم به عنوان وسیله ای برای بهبود بهره وری انرژی در خانه ها معرفی شد.
شیشه پهن یا استوانه ای یک اختراع آلمانی قرن یازدهم است که در اوایل دهه 1200 در بریتانیا ظاهر شد از شیشه تشکیل شده است که برای تشکیل حباب دمیده شده است، سپس به شکل استوانه ای بریده شده، دوباره گرم شده و به صورت ورقه ها صاف می شود.
نتیجه یک شیشه بسیار ناقص بود که نمای انحرافی را از طریق رنگ سبز ایجاد می کرد.
این شیشه در سال 1674 به انگلستان معرفی شد و تا سال 1830 محبوبیت خود را حفظ کرد همچنین یک شیشه دمیده، شیشه تاج به یک حباب دمیده شد که توسط یک میله سوراخ شد و سپس چرخانده شد تا یک دیسک تشکیل شود.
شیشه خنک شد و سپس به صورت شیشه ای برش داده شد قطعه مرکزی، جایی که میله وصل شده بود، معمولا دور انداخته می‌شد اگرچه گاهی اوقات در خانه‌های قدیمی‌تر شیشه‌هایی از این نوع را می‌بینید.
شیشه تاج ظریف تر و شفاف تر از شیشه عریض بود اگرچه شیشه‌های تاجی نسبت به شیشه‌های پنجره‌ای که قبلاً تولید شده بودند دید کمتری تحریف می‌کردند اما همچنان موج‌های کمی در آن وجود داشت.
در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19، شیشه های اکلیلی در کنار نوع سیلندر تولید می شد اما در نهایت از تولید خارج شد و تکنیک ساخت شیشه تاج از بین رفت. امروزه نزدیک‌ترین چیزی که می‌توان به شیشه تاج گرفت شیشه استوانه‌ای است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.